ഒരുനാൾ

 ഒരു പനിച്ചൂടിലാ-

യെരിയുമെൻ നെഞ്ചിലെ 

കുളിരായ് മാറുവാ- നുരുകിയെന്നുമ്മയിന്നില്ല...

എത്രരാവുകൾ.. 

ഉറങ്ങാതുണർത്തി ഞാൻ.. 

പിന്നെയുറങ്ങാതുമ്മയോ  പുലരുവോളമെൻ 

സുഖനിദ്രക്ക് കാവലായ്. 

ഇനി വരില്ല....

പിറകിലേക്കൊന്നു, 

തിരിഞ്ഞു നോക്കിയെന്നും 

പടിയിറങ്ങിപ്പോകു

മെന്നുപ്പയും...

അകലെയായ് എരിയും-

വിളക്കിലെ കെടാത്തൊരു,  

തിരിയായ് തെളിഞ്ഞ,  

ഉപ്പയുമുറങ്ങുന്നു മണ്ണിലായ്.

വല്ലായ്‌മകളിൽ എന്നുമരികിലി

ലല്ലാത്തതിൻ പരിഭവം 

നിലച്ചതിൻ പിടച്ചിലൊന്നടക്കാൻ

ഒരു തിരിച്ചുപോക്കിനുമാകില്ല..

എങ്കിലുമീ ഇരുട്ടിനപ്പുറത്തെ, 

വെളിച്ചം കടന്നെത്തുമാ 

കിളിവാതിൽ തുറന്നൊരു-

നാൾ ബർസഖിലെത്തണം.

പറയാനഹന്തയാനുവാദം 

നൽകാതെ കുമിഞ്ഞു 

കൂടിയ മാപ്പിൻ ഭാണ്ഡത്തെ 

കരുണക്കടലിൽ കുതിർക്കണം.

 *തസ്‌ലി*